Dziś obchodzimy jedno z najstarszych świąt – Ofiarowania Pańskiego. 
Przypada ono zawsze czterdziestego dnia po Bożym Narodzeniu. W polskiej tradycji zwane jest także świętem Matki Bożej Gromnicznej, na pamiątkę ofiarowania Jezusa w świątyni jerozolimskiej i dokonania przez Matkę Bożą obrzędu oczyszczenia. Tego dnia przychodzimy do kościołów ze świecą gromniczną.
Bardzo pięknie o tym święcie pisze Anselm Grün – mnich benedyktyński:
„Święto Ofiarowania Pańskiego zaprasza nas, by przyjąć Chrystusa do wewnętrznej świątyni naszego serca. Wesele między Bogiem i człowiekiem odbywa się wtedy, gdy pozwalamy wejść Chrystusowi do wewnętrznej świątyni zamku naszej duszy. Znajduje to swój wyraz podczas święta w procesji ze świecami. Na rozpoczęcie Eucharystii wspólnota zbiera się w ciemnym przedsionku kościoła. Kapłan święci świece i zapala je. Następnie wszyscy wchodzą z płonącymi świecami do kościoła. Jest to obraz tego, że do świątyni naszej duszy wchodzi światło Jezusa Chrystusa i rozświetla wszystko, co jest tam jeszcze ciemne i jeszcze nie wyzwolone.”
