Obchodzimy dziś Święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. 
Maryja śpieszy do swej krewnej, aby służyć jej swoją pomocą. Głównym bowiem powodem odwiedzenia św. Elżbiety była radosna wiadomość, że poczęła ona syna. Wszędzie tam, gdzie przybywała Najświętsza Maryja Panna wnosiła Ona radość i pokój. Tak było i u św. Elżbiety. Z Ewangelii dowiadujemy się, iż wchodząc do domu Elżbiety „pozdrowiła ją”. To pozdrowienie nie było tylko zwykłą grzecznością czy uprzejmością wobec dawno nie widzianych krewnych. Maryja pozdrowiła ją słowem przyjętym przez ówczesnych Żydów: Shalom tzn. Pokój. Słowo to wyrażało błogosławieństwo i nadzieję. Tak więc Maryja wniosła ze sobą do tego domu błogosławieństwo Boże i nadzieję zbawienia świata. Tę nadzieję nosiła już pod swoim matczynym sercem.
Tą nadzieją był sam Jezus Chrystus, który przybrał postać człowieka. Jezus Chrystus — Książę Pokoju przyszedł po to na świat, aby założyć tu królestwo pokoju, sprawiedliwości i radości. Bo radość jest tam, gdzie jest pokój, a pokój jest tam, gdzie jest sprawiedliwość. Pozdrowienie wypowiedziane przez Maryję zawierało w sobie wszystkie te elementy, dlatego tak ogromne miało znaczenie.
Pozdrowienie Maryi było równocześnie życzeniem błogosławieństwa Pana dla tych, których odwiedzała. „Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie”. Radosne uniesienie Elżbiety na widok Maryi i reakcja na Jej słowa powitania udzieliła się także temu, który później będzie znany jako „Głos wołającego na pustyni”, który torował będzie drogę Panu. Jak wielka musiała być radość św. Elżbiety, skoro w tym momencie „Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc żywota Twojego…”. W takim to właśnie momencie, w momencie uniesienia i radości Duch Święty działa na Elżbietę, która teraz dopiero pojęła szerszy wymiar i znaczenie wizyty Maryi. To wydarzenie z życia Najświętszej Maryi Panny przypomina nam za każdym razem modlitwa Zdrowaś Maryjo. Ileż w tej modlitwie treści. Odmawiając ją, mamy przed oczami scenę Nawiedzenia, scenę odwiedzin, pozdrowienia, błogosławieństwa, pokoju, sprawiedliwości i radości.
W scenie Nawiedzenia odnajdujemy wiele treści, które warto przypomnieć i podkreślić. Znajdujemy tam pokorę zarówno Maryi, jak i Elżbiety. Znajdujemy tam i pełną życzliwości przyjaźń, cudowny dialog osób żyjących na co dzień wiarą oraz ducha modlitwy, a także i to, co nazywamy więzami rodzinnymi.
Zastanówmy się nad własnym życiem i porównajmy je do tego, które kreśli Ewangelia w scenie Nawiedzenia. Radujmy się zawsze z tego, co jest radością naszych bliskich. Idąc do nich w odwiedziny, służmy zawsze pomocą, serdecznością, wnośmy do ich domów pokój, a wraz z nim Boże błogosławieństwo. A Pan — Jezus Chrystus — będzie zawsze z nami.
Módlmy się w tym szczególnym dniu słowami:
Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
święte jest Jego imię,
A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, co się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak przyobiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki. (Magnificat, Łk 1, 46-55)
