Dzisiaj czcimy wspólnie Świętych Apostołów Filipa i Jakuba Młodszego. 
Bezpośrednim powodem ustanowienia ich wspólnego święta było umieszczenie ich relikwii w jednym miejscu – w Bazylice Dwunastu Świętych Apostołów w Rzymie (Basilica dei Santi XII Apostoli). W świątyni, którą od 1463 r. opiekują się ojcowie franciszkanie, przechowywane są relikwie apostołów Filipa i Jakuba Młodszego.
Święty Filip, podobnie jak święci Piotr i Andrzej, pochodził z Betsaidy i jak oni był uczniem świętego Jana Chrzciciela, a potem został uczniem Chrystusa. To on prosił Jezusa: “Panie, pokaż nam Ojca”, i usłyszał odpowiedź: “Kto Mnie zobaczył, zobaczył także Ojca” (J 14, 8-9).
Święty Jakub Młodszy, syn Alfeusza, według tradycji był krewnym Chrystusa Pana, zwierzchnikiem Kościoła Jerozolimskiego i autorem listu powszechnego wchodzącego do kanonu Pisma świętego. Odegrał wybitną rolę na tzw. soborze jerozolimskim (Dz 15, 13nn). Poniósł śmierć męczeńską w roku 62.
Czego chcą nas dzisiaj nauczyć Święci Apostołowie Filip i Jakub?
Św. Filip zwraca się do nas w dwóch słowach, zakładających osobiste zaangażowanie: Chodź i zobacz. W tej lakonicznej odpowiedzi na sceptyczną wypowiedź Natanaela: Czy może być co dobrego z Nazaretu?, św. Filip ujawnia cechy prawdziwego świadka – drogowskazu. On nie zadowala się podaniem suchej i czysto teoretycznej wiadomości, lecz zwraca się bezpośrednio do swojego, sceptycznie nastawionego rozmówcy, sugerując mu, by osobiście przekonał się o tym, co zostało mu przekazane. Tych samych dwóch słów używa Jezus, gdy dwaj uczniowie Jana Chrzciciela zbliżają się do Niego, by zapytać, gdzie mieszka. Jezus odpowiada: Chodźcie, a zobaczycie (J 1, 39). Apostoł Filip mobilizuje nas, byśmy poznali Jezusa z bliska, twarzą w twarz. Istotnie, przyjaźń, prawdziwe poznanie drugiego człowieka, a zwłaszcza miłość, wymagają przebywania razem i w bliskości, co więcej, po części z niej się rodzą, w niej wzrastają i dojrzewają.
Św. Jakub Młodszy przyczynił się razem z Piotrem do zintegrowania oryginalnego wymiaru chrześcijaństwa z wymaganiami nienakładania na nawróconych pogan konieczności poddania się wszystkim przepisom Prawa Mojżeszowego (tzw. sobór jerozolimski). W ten sposób otrzymano dwa znaczące i uzupełniające się rozwiązania, ważne do dzisiaj w epoce inkulturacji: z jednej strony uznaje się ścisły związek, jaki łączy chrześcijaństwo z religią żydowską, jako swym żywym i ważnym na zawsze źródłem; z drugiej zaś pozwala się chrześcijanom pochodzenia pogańskiego na zachowanie własnej identyczności kulturowo-socjologicznej. W ten sposób zapoczątkowano praktykę wzajemnego poszanowania i uznania oraz dynamiczny i długotrwały proces wewnętrznego przekształcenia autentycznych wartości kulturowych przez ich integrację w chrześcijaństwie i zakorzenienie chrześcijaństwa w innych kulturach. W konsekwencji „List św. Jakuba” ukazuje nam chrześcijaństwo bardzo konkretne i praktyczne. Wiara musi realizować się w życiu, przede wszystkim w miłości bliźniego, szczególnie zaś w zaangażowaniu na rzecz ubogich. W tym kontekście trzeba czytać również słynne zdanie: Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków (Jk 2, 26).
„List św. Jakuba” napomina nas również, abyśmy zdali się na Boga we wszystkim, co czynimy, powtarzając zawsze słowa: Jeżeli Pan zechce… (Jk 4, 15). Uczy nas w ten sposób, abyśmy nie ustawiali naszego życia w sposób automatyczny i interesowny, ale zostawili przestrzeń dla niepojętej woli Boga, który zna i pragnie rzeczywistego dobra dla każdego z nas.
Boże, nasz Ojcze, oczyść nasze umysły, abyśmy jak apostołowie Filip i Jakub oglądali Ciebie w Twoim Synu i mogli posiąść życie wieczne. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
